Goed Afscheid Nemen en Rituelen

Dááág, Doei, tot de volgende keer! Hoe vaak nemen we afscheid van bekenden, vrienden en familie? En vaak is het een fijn afscheid, omdat je weet dat er een volgend weerzien zal zijn. Maar wat als het gaat om een definitief afscheid bij overlijden van een dierbare?. Hoe kun je er dan voor zorgen dat je ‘goed’ afscheid neemt?

Goed afscheid nemen, in het geval van een definitief afscheid, betekent dat er geen losse draadjes meer zijn. En wat ik bedoel met losse draadjes is dat je bijvoorbeeld echt álles hebt kunnen zeggen of vragen. Toen bijvoorbeeld mijn moeder op haar sterfbed lag, vond ik het heel belangrijk om haar vaak genoeg te vertellen (ook al was ze niet meer ‘bij’) dat ze een fantastische moeder is geweest. Ik heb – samen met mijn zus – allerhande herinneringen opgehaald, die ons dierbaar waren, zodat we samen met mijn moeder die herinneringen nog een keer beleefden. Mijn moeder had Alzheimer en was veel van haar herinneringen kwijt. Ik heb haar bedankt voor werkelijk alles. Ook dat wat minder goed of fijn was; ook dat heeft mij immers gevormd tot wie ik ben. De vragen blijven letterlijk onbeantwoord, maar in mijn hart hoor ik vaak nog de stem van mijn moeder, die mij dan 'vertelt' wat ik wil weten.

Maar hoe doe je dat als de band  met je ouders of één van je ouders níet zo fijn is geweest, en je nog worstelt met bijvoorbeeld boosheid? Als het een ouder betreft, heb je vaak te maken met een loyaliteitsconflict. Dit komt omdat het gaat om kindspijn. Je wordt dus teruggeworpen naar je 'kind-zijn'. En een kind is - ook bij een misstand in het gezin - loyaal aan zijn/haar ouders. En zo blijft op latere leeftijd veel onuitgesproken. Hoe zeg je immers tegen een man of vrouw van in de 80 hoeveel pijn je met je meedraagt? Als dan later de ouder in kwestie al is overleden dan overheerst vaak het gevoel van 'ik kan er nu toch niets meer mee', dus ik moet er maar gewoon mee dealen en het vergeven. En zo houd je de pijn in stand.

Het is een groot talent van het hart om te vergeven. En vaak geeft vergeving een ‘rustig’ gevoel van binnen. In het geval dat er echter niet alles is uitgesproken, is er een grote kans dat op een later moment toch die kindspijn weer wordt getriggerd. Voor échte vergeving is namelijk ook acceptatie nodig en doorvoelen van de pijn. Een stap die veel mensen overslaan, omdat dat nou eenmaal minder fijn voelt of gemakkelijk. Zo kun je daar behoorlijk last van hebben in contact met anderen. Je kunt zomaar in huilen uitbarsten of boos worden, of je ‘verloren’ voelen.

Het niet uitspreken tegen je ouders in dit geval is ingegeven door de mildheid van je hart, het verlangen naar harmonie en liefdevol zijn of een loyaliteitsconflict van kind richting ouder. Wat er echter gebeurt, is dat je op dat moment voorbij gaat aan de pijn of moeite die jij als kind hebt geleden; je kindspijn. En juist voor het helen van deze kindspijn is het heel belangrijk dat jij als volwassene de kindspijn gaat aankijken en helen, door voor je innerlijke, beschadigd kind op te komen.

Als je ouders of de ouder in kwestie niet meer leeft, dan zijn er andere manieren waarop je dit kunt doen. Door middel van een ritueel bijvoorbeeld. Goed afscheid nemen en rituelen zijn sterk met elkaar verbonden. Je zou bijvoorbeeld een brief kunnen schrijven en deze verbranden, begraven, of zacht meegeven aan een stroompje. Je kunt ook door middel van een stembevrijdingssessie je kindspijn ‘klinken’, waarin je geen woorden hoeft te vinden, maar je wel met de intentie van alles uitspreken, zonder woorden, klinkt. Samen vinden we altijd de manier die voor jou passend is.

En op het moment dat alles is doorvoeld en uitgesproken, dan kun je daadwerkelijk 'goed' afscheid nemen. Afronden, om met een nieuwe/de juiste energie je leven verder te vervolgen.

Heb jij in je leven altijd goed afscheid kunnen nemen? Of is er voor jou nog iets nodig?

Twee reizen waarin je alle ruimte hebt dit verder te ontdekken en vorm te geven, zijn onze Latifa-reis en onze Camino van het Hart.

Onze eerstvolgende Camino van het Hart is al van 5 - 11 juli a.s.. Ik en mijn collega Charlotte nemen je dan graag mee op deze ontdekkingstocht van je hart.