Bang voor Levensverandering

Ik kan er kort over zijn: verandering is spannend. Niet alleen voor jou, maar voor velen en voor mij ook. Dat wil niet zeggen dat ik verandering uit de weg ga. Als je mij een beetje kent, of onze posts hier volgt, dan weet je dat ik zelfs voor een hele grote levensverandering koos en in Spanje ben gaan wonen.

Maar ook al eerder nam ik het besluit om na 21 jaar afscheid te nemen van de zekerheid van mijn baan op een advocatenkantoor en als coach/therapeute te gaan werken, wat heel veel onzekerheid met zich meebracht. En ook het starten weer een aantal jaren later van Mi Cuento Reizen was voor mij een enorme levensverandering én een onzeker ondernemen.

En ik ben inmiddels ook al twee keer hier in Spanje van woonplek én (koop)huis gewisseld. Omdat ik koos voor die verandering.

Hartenergie en Buikenergie

Wat het is met dit soort beslissingen, is dat de angst voor verandering ons vaak tegenhoudt. Misschien voel jij ook op dit moment wel dat het tijd is voor een verandering, maar laat je je tegenhouden door angst. Je weet inmiddels wat je hebt, maar niet wat daarvoor in de plaats gaat komen als je verandert. En die angst kun je enigszins vergelijken met als je bijvoorbeeld op een hete zomerdag, superwarm bent van binnen en van buiten door de zon, je zo half in het water gaat. Dat is allesbehalve aangenaam, en eigenlijk wil je het liefst weer uit dat koude water.

Waarom blijf je dan toch, en waarom neem je het besluit om toch te gaan zwemmen? Enerzijds komt dat wellicht door ervaring: ‘als ik doorzet, voelt het water minder koud’. Anderzijds is het misschien omdat het koele water zó lonkt, dat je jezelf niet kunt weerhouden van het plonsen.

Met levensveranderingen gaat het ook zo. Om een of andere reden zijn wij in ons brein zó bekabeld dat we onszelf willen behoeden voor spannende dingen. Wij hebben dan de energie van het hart én onze onderbuik nodig (ik hoorde het laatst iemand ‘buikbrein’ noemen en die term klopt helemaal voor mij) om ons hoofd te overtuigen. Die twee energiën samen maakt dat je dat lonken voelt. Die sprankeling van ‘dit wil ik, no  matter what’. Deze twee energiën zijn namelijk verbonden met je verlangen, met dat wat er écht toe doet voor jou.

De brug overgaan als je bij de rivier aankomt

Waarom kan de angst ons dan toch zo overweldigen? Dat is vaak gelegen in het feit dat we niet lang genoeg ons verbinden met dat verlangen dat in ons groeit.  Ons hoofd wil een 10-stappenplan en zekerheid. Punt. We denken dan gelijk aan ALLES wat er op ons pad zou kunnen komen waar we het hoofd aan zullen moeten bieden en voelen dat als overweldigend. Dat is vaak de reden waarom je weer terugtrekt. De reden waarom je dan liever kiest voor het eveneens bestaande ongemak van wat er nú is in je leven, dan voor de spanning van het nieuwe. Ondanks dat je dat ongemak in alles kunt voelen (lichamelijk, emotioneel).

We stoppen dan eigenlijk te snel met verlangen, en verbinden ons meer met de angst van de onzekerheid. En als we stoppen te verlangen, dan komen we niet meer van onze plek. Dan blijven we op ons pad van persoonlijke groei daar waar we zijn, komen we niet verder.

Als het verlangen groot genoeg is, en je dit helemaal kunt voelen in elke vezel van je lijf, dan kun je je hoofd een andere boodschap brengen. Dan kun je tegen je hoofd zeggen: elke stap neem ik wanneer deze zich aandient, vertrouwend (en ergens ook wel wetend) dat niet alles tegelijk op je af gaat komen. Ze hebben hier in Spanje een mooi spreekwoord daarvoor: als ik aankom bij de rivier, zal ik de brug overgaan.

Kleine verschuiving met groot gevolg

En het groter maken van dat verlangen heeft vaak maar een hele kleine verandering of verschuiving in jou nodig. Misschien wel het herhalen van wat een mantra zou kunnen zijn “als ik aankom bij de rivier, zal ik de brug overgaan”. Of misschien is het voor jou wel een visualisatie die je herhaalt, van hoe jij gaat zijn of je leven, als je wél die verandering in gaat zetten. Misschien heeft het te maken met een drukke baan nu, en besluit je om een halve dag minder te gaan werken. Misschien neem je je voor om vaker het bos in te gaan om je hoofd leeg te maken (dus ook de tegenwerpingen waarom je de verandering niet zou doorvoeren).

Grote veranderingen beginnen vaak - en misschien mag ik inmiddels zeggen altijd - heel klein. En niet gelijk met allemaal grote dingen. En dat is wat de deelnemers aan onze retraites vaak ervaren. Er verschuift in die week iets heel kleins, een inzicht, een andere manier van ervaren, en dat heeft uiteindelijk een hele grote uitwerking, waardoor het leven anders wordt. Maar je leven past dan wel uiteindelijk beter bij wie jij diep van binnen bent.

Duik daarom altijd in het koele water van de verandering. Je zult beslist gaan merken dat als je eenmaal zwemt, het water aangenamer blijkt te zijn.