Kiezen voor coaching op reis: hoe afstand nemen inzicht én nabijheid geeft

Dit is niet een blog waarin ik je ga vertellen wat de voordelen voor jou zijn als je met ons mee op reis gaat. In tegendeel: ik ga je juist de andere kant van de medaille vertellen. Hoe het voor mij, c.q. voor ons is, zo'n hele week op retraite. Okay. Laat ik beginnen bij het begin.

Ik ben namelijk nét terug van onze Camino van het Hart-reis. En het was een ongelofelijk dankbare reis. Er waren 6 heerlijke dames mee, die elk met hun eigen thema’s in hun rugzak op pad gingen; die de innerlijke camino van hun hart gingen lopen en daarbij niets uit de weg gingen.  

What happens in Vegas, stays in Vegas

Als ik een paar dagen later enthousiast vertel over deze specifieke reis tegen een goede vriendin, kom ik regelmatig in de verleiding om uitgebreider te vertellen over de prachtige persoonlijke processen tijdens deze reis. Maar ik doe dat niet.  Een soort van  “What happens in Vegas, stays in Vegas”-ding. Het gaat juist alle veiligheid (die ik zo graag aan onze deelnemers wil bieden in de reizen) te buiten als ik wél uitgebreid zou vertellen wat er gebeurde tijdens een retraite.

En dus vertel ik vooral over wat ik beleefde op deze reis. Maar eigenlijk geldt dat voor elke reis, die ik doe. Mijn vriendin is geraakt als zij mij gepassioneerd, met glimmende ogen en geroerde stem hoort vertellen en roept: “Maar dát moet iedereen weten; dat is nou precies jóuw verhaal en waarom Mi Cuento Reizen bestaat”. En dus probeer ik die passie nu in schriftelijke woorden te gieten.

Stil observeren is het halve werk

Wij horen jullie vertellen, maar daarnaast: wij zien jullie vertellen. En dat laatste is nog véél belangrijker. Wij als begeleiders zien onze deelnemers vaak letterlijk open gaan. En dat gebeurt al vaak op de eerste of tweede dag.  Ogen die ineens groter worden, doordat ze daadwerkelijk méér lijken te zien of meer wíllen zien. Denkrimpels die verdwijnen als sneeuw voor de zon. Of die juist ontstaan, als mensen in een oefening of gesprek naar hun hoofd schieten.

Een puzzelstukje dat op zijn plek valt. Waarbij het gezicht van een deelnemer vaak letterlijk te lezen is voor ons. Bij wijze van spreken daalt er zichtbaar iets af in een gezicht of een lichaam. Maar ook als een deelnemer ineens weer dichtgaat, omdat er een heel kwetsbaar stukje wordt aangeraakt. Een strakke kaak, schouders die naar voren wijzen, een ontwijkende blik. Of als we ineens een gezicht zien alsof er een stralende zon van binnen is.

Dat maakt dat we je in heel korte tijd goed leren kennen, omdat wij gelijk kunnen inspelen op wat wij zien, het benoemen en je bevragen.

Een hele week op reis bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling is een snelweg naar groei of verandering

Zo’n hele week coaching op reis, is niet enkel iets dat jou in korte tijd stappen laat zetten. Omdat je uit je vaste routine bent en álle aandacht kunt geven aan alles wat er van binnen te voelen is. Wij als coaches kunnen óók veel sneller ‘schakelen’  want wij zien en horen jou óók een hele week meebewegen in je proces. Wij zien hoe je binnenkomt, hoe je reageert op onze vragen. Hoe je reageert op bepaalde energetische oefeningen, een aanraking.

In heel korte tijd ontstaat er zo een hechte band tussen jou en ons. Dat betekent dat wij echt betrokken raken. Dat we telkens weer ons ‘alles’ geven om je verder te helpen op je pad. En het mooiste is dat dat helemaal niet zo voelt. Het gaat vanzelf, omdat juist door deze nabijheid en energetische verbinding onze harten worden geopend voor onze deelnemers. We hoeven dat niet van ver te halen.

Er ontstaat zo telkens een mooie hartsverbinding, ook als je dat als  deelnemer moeilijk vindt. Ons hart staat open, en zo ontvangen we veel meer ‘echte’ en ‘relevante’ informatie dan dat wat door het hoofd vaak bij elkaar wordt geknutseld en naar buiten wordt gebracht.

Verandering door verbinding in korte tijd.

Ik ben ervan overtuigd dat juist díe verbinding (én de gedragenheid van een groep, die deelt, en die je ziet en hoort) ervoor zorgt dat er zo’n grote verandering kan plaatsvinden in zo’n week. Het is voor mij ook zó anders om zo intensief met mensen samen te werken, dan als iemand bijvoorbeeld één keer in de maand je praktijk binnenloopt, of een online coaching doet.

Tijdens een regulier coachingtraject is het vaak voor mij alsof ik het eerste halfuur telkens weer bezig ben om die verbinding te herstellen of opnieuw te krijgen. En ook krijg je en min of meer door het hoofd gecensureerde versie te horen van wat je cliënt meemaakt, waarna je daarna pas vragen kunt gaan stellen. En dan ook nog aan iemand die net vanuit zijn of haar hoofd een verhaal heeft opgelepeld. Om dan weer in korte tijd bij het lijf en het hart te raken, is vaak een stuk moeilijker (voor beiden!).

Als je samen zo onderweg bent, een hele week, en waarbij beiden vanuit oprechte interesse en in kwetsbaarheid verbinden, dan is er geen onderbreking, geen pauze, alleen wellicht méér verdieping in de verbinding die dit schept. Daardoor voelt het veilig en fijn om je verhalen of ervaringen of diepste gevoelens hardop te delen. En juist dat uitspreken maakt ook dat het ‘echt’ wordt voor je. Zo worden dromen en verlangens realiteit, maar ook angsten of verdriet worden duidelijk en kunnen verwerkt worden.

Die verbinding voelt wederzijds; er is oprecht nog geen enkele reis geweest waarin ik niet zelf ook een traantje heb weggepinkt, of geraakt werd door een mooi muzieknummer dat binnen dendert in je hart, als je wéét wat een deelnemer daarbij voelt, of als een deelnemer je eigen proces spiegelt.

Geloven in het proces

Zolang mijn lijf het blijft kunnen, wil ik daarom doorgaan met onze reizen. Omdat ik geloof in het proces. Ik geloof in het verschil - hoe klein of groot ook - dat wij kunnen  maken in het leven van onze deelnemers.

En weet je, als ik dit zo allemaal zeg en schrijf, dan voelt dat voor mij nét zo kwetsbaar als dat het voor jou misschien voelt om jouw verhaal te vertellen. Ergens zit er dan een stemmetje in mij dat zegt “je moet jezelf niet zo op de borst kloppen”, maar ik weet ook dat het nu vooral ín mijn borst klopt en zeker niet erop.

Dat moet je me maar geloven, zeg ik met een knipoog.

(Je kunt overigens weer met mij mee op reis van 18 - 26 oktober a.s. Ook dan begeleid ik de Camino van het Hart-reis, samen met mijn lieve collega, Willem)